Het intussen wel bij iedereen bekend, dat deze Coronatijden heel hard aankomen bij mensen die het moeten hebben van spelen voor een publiek. Dat is zo voor acteurs en dat is net zo goed het geval voor muzikanten. Voor bluesmensen als Tiny Legs Tim en zijn vakgenoten, is het nog een klein tikkeltje erger, omdat zij het moeten hebben van veel en vaak spelen in kleine clubs, waar de liefhebbers liefst dicht opeengepakt naar hun lievelingsmuziek komen luisteren. Dat viel op 13 maart allemaal stil en, een korte periode van gecontroleerde heropleving niet te na gesproken, zitten de meesten onder hen nu al zowat een half jaar op betere tijden te wachten. Sommigen onder hen maken van de oeverloze en vooral uitzichtloze periode, die we gemakshalve “lockdown” zijn gaan noemen, gebruik om nieuw of ouder werk op de wereld los te laten, vaak gefinancierd via crowdfunding, om zo toch nog enigszins de meubelen proberen te redden.

Tiny Legs Tim is één van hen en binnen heel weinig tijd -of onmiddellijk, als je via zijn bandcamp-pagina passeert, is er nu een mini-CD -of uitgebreide EP, zo u wil- van zes nummers. Vijf van eigen makelij en één cover, die als single wordt uitgespeeld, van R.L. Burnside’s “Going Down South.” Een dik half uur muziek van de gitaarmeester, begeleid door drummer Bernd Coene, bassist Mattias Geernaert en co-gitarist Toon Vlerick. De perstekst die bij het plaatje hoort heet het over een “spontane uitbarsting van energie en een ode aan het samen muziek maken na drie maanden muzikaal braakland”. Daar kan ik helemaal niks tegen inbrengen, want uit werkelijk elke noot van deze plaat -eind juni opgenomen, toen de eerste lockdown lichtjes losgelaten werd, met de gekende gevolgen, komt de opgekropte frustratie, gecombineerd met de vreugde en het plezier om minstens in de studio te kunnen doen wat in de clubs al zo lang niet kon: samen spelen en dat doen alsof het je allerlaatste keer was.

Resultaat: een heerlijk plaatje -u kon onlangs op “De Zevende Dag” een fraai voorsmaakje meemaken-, waarin Tim en de zijnen zich helemaal geven, tot groot jolijt van henzelf en, zo blijkt nu, ook van diegenen die zich de plaat -kan ook op LP trouwens- aanschaffen. Alsof dat nog moest bewezen worden, toont Tim nog maar eens, dat hij intussen zijn vaste stek aan de top van de Europese blues helemaal verworven heeft: zijn gitaarspel wordt alsmaar veelzijdiger en completer, zijn zang was altijd al erg OK en hij is ook de bandleader die de medemuzikanten laat schitteren. Daar kunnen wij alleen maar respectvol het hoofd voor buigen en keer op keer de plaat op repeat zetten, want hier staat echt niet één minder nummer op. Van Love Comes Knocking” over I Believe” en “Ocean” tot “One More Chance” en de geweldige instrumentale afsluiter “It’s All Over Now”, die ons elke keer aan Peter Green doet denken: dit is zes keer tereke volop prijs? Niet aarzelen, maar kopen, die plaat, ze is geweldig!

(Dani Heyvaert)